Reisverslag Jongerenreis Bramberg, december 2022

Door deelnemer Kristina Misiūnaitė

Zondagmiddag, de week voor Kerst. De voorpret is allang begonnen in onze WhatsAppgroep, want wie neemt welke (braille)spelletjes mee? De laatste dingen inpakken en uiteraard vergeten wat je eventueel nog zou kunnen vergeten mee te nemen. Dan op naar Leiden, Alphen aan den Rijn of Ede/Wageningen, om in de bus te springen, met als eindbestemming het Oostenrijkse toneel waar een geweldige, onvergetelijke ski week zou plaatsvinden. Na een flink pauzetje van tien jaar stond ik weer op de latten: beetje wennen en in pizzapunt eerst, maar al snel probeerde ik steeds meer parallel te skiën en gedurende de week zelfs even mijn skistokken kunnen gebruiken waar ze voor bedoeld zijn, in plaats van je krampachtig aan op te trekken bij iedere bocht.

Wat een gek gevoel was het om ’s nachts in Duitsland met z’n allen aan de Heise choco te zitten rond een uurtje of drie en toch echt iets onder onze voeten te voelen dat op sneeuw leek! Gezellig opgepropt in de bus, met al onze wintersportspullen plus genoeg eten en drinken voor onderweg, wat eigenlijk te veel bleek te zijn achteraf. En niet te vergeten een kussentje, om toch een poging te wagen een dutje te doen in de bus, want bij aankomst gingen we na het huren van spullen meteen de piste op! Eenmaal aan je voeten was je hartstikke blij met dat schoeisel en zo, al kwam de ontdekking dat de bindingen van mijn skischoenen verkeerd zaten waardoor ik pijn had aan mijn schenen, stiekem wel een paar daagjes te laat. Opbergen en terugvinden van die spullen bleek af en toe ook een vak apart, maar altijd mooi om van elkaar te leren dat er vele verschillende manieren zijn om te zien en te kijken: met ogen, via goed onthouden of een museum-achtige speurtocht om al voelend jouw materialen terug te vinden de volgende dag. Een ski verliezen in de stoeltjeslift of een snowboard dat onherroepelijk het bos in vliegt zonder boardster, geeft gewoon nog een extra challenge, maar is zeker niet onoverkomelijk 😊.

Wat hebben we allemaal ontzettend genoten, gelachen, gezongen, gedanst tijdens de après-ski en nog veel vaker… Wat geeft het onbeschrijfelijk veel vertrouwen en een kik om gewoon zelf de berg af te kunnen gaan, gehuld in zo’n knalgeel hesje met wat begeleidersaanwijzingen hier en daar indien nodig, ieder op zijn/haar eigen niveau en tempo. Je kunt letterlijk vaak zo veel meer dan je aanvankelijk denkt misschien. Als skisafarigangers deden wij naast Bramberg nog twee andere skigebieden aan, ook vol prachtige brede pistes en heerlijk eten en drinken tussendoor. Het ene gebied was voor mij een oude bekende en zeer geliefd, te weten de Gerlos Platte.

Het andere vertaalde zowel Siri als de dicteerfunctie steevast met zalmzee, dus als lezer moet je maar zelf even bedenken waar we die dag zijn geweest (zalmzee = Zell am See). Ook de bonte muziekavond mag niet onbenoemd blijven, natuurlijk niet! Onvergetelijk mooie zelfgeschreven liedjes over de Bramberg reizen Kerstavond passeerden de revue. Ook kon ik het niet laten om in een poëtische uitspatting te proberen in woorden te vatten hoe bijzonder deze reis is geweest. Eigenlijk is dat toch ‘mission impossible’ hoor.

Durf te zijn wie je bent, ga letterlijk en figuurlijk af en toe flink breeduit zitten: in gondel of stoeltjeslift, niet op de piste, want remmen in de spagaat gaat net niet helemaal lukken, weet ik toevallig uit ervaring ☹

Enorm dankbaar ben ik voor deze ervaring en alle leuke contacten die ik aan deze reis heb overgehouden. Laten we elkaar blijven helpen en volgend jaar gewoon weer meegaan.